Magnolia gwiaździsta Magnolia stellata to przedstawicielka jednej z najpiękniejszych rodzin roślin ozdobnych. Wiosenną ozdobą krzewu są podobne do tulipanów kwiaty, jesienią z kolei przebarwiające się na brązowo liście. W Polsce spotkać możemy ją w ogrodach zachodniej części kraju. Wrocławskie, stare krzewy rozkwitające wiosną na Biskupinie to niezapomniany widok. W stanie naturalnym spotkać możemy ją jedynie w Japonii.
Dorastając do 3 metrów wysokości, rozkwita już w trzecim roku po posadzeniu. Bywa jednak kapryśna. Wtedy zakwita dopiero po 5, a nawet 10 latach. Rośliny uzyskane z
nasion, z pewnością rozkwitną później. Korona magnolii gwiaździstej jest regularna i zaokrąglona. Jej pachnące kwiaty, o średnicy około 8 centymetrów charakteryzują się szeroko rozłożonymi, charakterystycznie odchylającymi się w dół, licznymi, bardzo wąskimi płatkami barwy białej, lekko różowawej, czy nawet w zależności od odmiany, purpurowo-czerwonej. Ten najwcześniej rozkwitający gatunek magnolii okrywa się kwiatami na przełomie marca i kwietnia. Magnolia gwiaździsta należy do grupy odmian zrzucających swe błyszczące, eliptyczne liście na zimę. Wiosną pokrywa się kwiatami jeszcze przed rozwojem liści. Jej bezlistne jeszcze wtedy gałęzie toną w powodzi dużych, pięknych, kwiatów.
W przypadku magnolii gwiaździstej to właśnie kwiecień będzie doskonałym miesiącem na posadzenie świeżo zakupionego krzewu do ziemi. Młoda
magnolia z pewnością zdąży się dobrze ukorzenić. Sadząc ją wybierzmy stanowisko osłonięte, słoneczne i ciepłe, o glebie żyznej, przepuszczalnej, próchnicznej i raczej kwaśnej, o pH między 5-6. Magnolia źle rośnie na glebie wapiennej, narażona na chłodne wiatry. Nie znosi również gleb zwięzłych i podmokłych. Pamiętajmy, iż obojętny odczyn gleby może być przyczyną chlorozy, objawiającej się żółknięciem liści. Chloroza może powodować osłabienie roślin aż do całkowitego obumarcia. Głównie więc z troski o przyszły krzew zbadajmy odczyn gleby i poprawmy go dodając kwaśny torf. Glebę lekko piaszczystą możemy wzbogacić kompostem z dodatkiem nawozów mineralnych. Warto wzbogacić swą wiedzę o umiejętność weryfikacji rodzaju gleby i zmianę jej struktury i właściwości. Decydując się na uprawę magnolii gwiaździstej w grupie, czy tez alei, pamiętajmy o 3-4 metrowej rozstawie.
Z uwagi na dość niewielkie rozmiary, odmiana ta będzie doskonała do małych ogrodów. W momencie zakupu i sadzenia zadbajmy o to, by nie uszkodzić jej bryły korzeniowej. Uszkodzenie korzeni może być bowiem przyczyną ich gnicia i obumarcia całej rośliny. Po umieszczeniu jej w dołku zasypmy go ziemią stanowiącą mieszankę ziemi ogrodowej oraz kwaśnego torfu. Dołek zasypmy, nie udeptując ziemi. Po posadzeniu obficie podlejmy, a o wilgotną glebę dbajmy szczególnie od maja do lipca. Uzupełniajmy ziemię sukcesywnie w miarę osiadania. Podłoże wokół krzewu wyściółkujmy torfem lub korą. Mulcz ochroni magnolię zarówno przed wysychaniem gleby, ale i przed wahaniami temperatury. Pamiętajmy, że raz przesuszona młoda magnolia jest już najczęściej nie do uratowania.
Wybierając dla niej miejsce zastanówmy się odrobinę dłużej, bowiem magnolia bardzo źle znosi przesadzanie, a także zbyt głębokie sadzenie. Jej płytki, talerzowaty system korzeniowy, jest bowiem niezwykle wrażliwy na uszkodzenia mechaniczne. Zaleca się sadzić jedynie okazy młode, z zabezpieczoną bryłą korzeniową, sprzedawane w pojemnikach. Pamiętajmy również o tym, że pędów magnolii nie przycina się. Cięciu podlegają jedynie pędy suche lub chore. Pamiętajmy o zasmarowywaniu wszelkich ran po cięciu farbą emulsyjną z dodatkiem Topsinu lub Belante, lub też maścią ogrodniczą.
Jeśli zachodzi konieczność przesadzenia krzewu magnolii przeprowadźmy tą czynność możliwie najbardziej delikatnie. Skróćmy silnie wszystkie pędy, zabezpieczmy rany i wykopmy roślinę z możliwe jak największą bryłą ziemi. Przesadźmy ją w nowe wypełnione kwaśnym kompostem miejsce. Opryskajmy pędy wodą i owińmy płótnem zmniejszając parowanie wody. Podlewajmy ją przez kilka miesięcy, opryskując również okrywające pędy płótno. Nowe pędy, rozwijające się z uśpionych pąków powinny odbudować koronę.
Nie zapomnijmy o dwu- trzykrotnym nawożeniu jej w okresie od kwietnia do lipca nawozami pozbawionymi wapnia. Nawożenie magnolii przeprowadzamy od końca marca do końca czerwca, nawozem wieloskładnikowym, co dwa tygodnie. Zadbajmy o właściwe dawki, przenawożenie azotem zwiększy ich podatność na przemarzanie, zaprzestańmy więc nawożenia po końcu czerwca. Przenawożone magnolie w lipcu brunatnieją na końcach liści. Ratunkiem może okazać się obfite podlewanie roślin raz w tygodniu.
Zimą pamiętajmy o okryciu jej i zabezpieczeniu wrażliwych młodych okazów przed mrozem. Uzupełnijmy i zwiększmy grubość ściółki wokół krzewu. Korzenie magnolii powinny być zabezpieczane przed wysychaniem oraz przemarzaniem. Pomimo mrozoodporności, przy -15°C przemarzają kwiatowe pąki, a poniżej -25 °C, mróz szkodzi całym pędom. Problemem kwiatów magnolii są ich częste uszkodzenia mrozowe spowodowane spóźnionymi wiosennymi przymrozkami. Wielu z hodowców uważa magnolie za niezwykle kapryśne i trudne w uprawie. Spełnienie jednak ich podstawowych wymagań bywa zazwyczaj gwarancją sukcesu.
Magnolię z uwagi iż kwitnie dość krótko, dobrze jest posadzić w grupie z krzewami kwitnącymi nieco później, a kompozycję wzbogacić
bylinami. W przydomowym ogrodzie warto posadzić pojedynczy krzew w wyeksponowanym miejscu. Posadzona na ładnie utrzymanym
trawniku z pewnością będzie miała dostatecznie dużą przestrzeń, by wyeksponować swoje piękno w okresie kwitnienia. Magnolię gwiaździstą z powodzeniem posadzić możemy także tuż obok nasłonecznionych ścian budynku czy tez altany. Posadzona pojedynczo bądź w niewielkiej grupie, na tle drzew i krzewów o ciemnym ulistnieniu osiągając po dwudziestu, trzydziestu latach 2,5-4 metrową średnicę korony, z pewnością stanie się przepiękną ozdobą naszego ogrodu.
Jako ciekawostkę warto dodać, że tak piękne i zachwycające kwiaty są wciąż uważane za jedne z najprymitywniejszych wśród roślin okrytozalążkowych. Cechuje je bowiem identyczność płatków korony jak i działek kielicha oraz spiralne ustawienie wszystkich części kwiatu.
