Porzeczki - subtelne różnice

Krzewy porzeczek mają małe wymagania zarówno glebowe jak i klimatyczne. Doskonale będą czuły się na terenie całej Polski. Wybierając dla nich stanowisko pamiętajmy o pH gleby. Porzeczka najlepiej owocuje na glebie lekko kwaśniej o odczynie 6,2-6,7, wilgotnej, próchnicznej. Czarna porzeczka potrzebuje jednak gleby lepiej nawiezionej nawozami organicznymi. Porzeczka czerwona i biała może być uprawiana na glebach lżejszych. Najlepsze, w przypadku porzeczki czarnej będą gleby gliniaste lub piaszczysto – gliniaste. Pamiętajmy, decydując się na czarną odmianę, o jej większych wymaganiach glebowych. Pomimo, iż bardziej wymagające, porzeczki czarne, stanowiąc doskonałe źródło witaminy C, potasu, fosforu, wapnia, magnezu i jodu, staną się doskonałą propozycją ogrodniczą. Dodatkową zachętą niech będzie wysoka zawartość wyższych kwasów tłuszczowych w jej nasionach i ich zbawienne działanie na nasz organizm.

Sadzenie i nawożenie porzeczki czerwonej i porzeczki czarnej są bardzo do siebie zbliżone. Sadzonki krzewów posadźmy nieco głębiej, niż rosły w szkółce, zachowując rozstawę 1-1,5 metra. Tylko taka szerokość pozwoli rozłożystym krzewom na swobodny wzrost. Porzeczki czarne sadźmy wiosną lub jesienią, zachowując podobną głębokość jak w przypadku innych odmian.
Po posadzeniu przytnijmy sadzonkę porzeczki czerwonej lub białej na 2-3 oczka. Porzeczkę czarną przytnijmy w pierwszym roku na trzy, cztery oczka. Takie cięcie pozwoli na to, by jesienią, pierwszego roku po posadzeniu krzew miał 6-9 młodych pędów. W kolejnych latach po posadzeniu prześwietlajmy krzewy, niedopuszczając do nadmiernego zagęszczenia.

Porzeczki dojrzewają od czerwca do połowy sierpnia, dając w tym okresie nawet do 10 kilogramów owoców.
Porzeczka czarna owocuje najmocniej na pędach jednorocznych, dwuletnich. Wykonując cięcie pamiętajmy, iż jest to głównie cięcie odmładzające, mające na celu zwiększenie ilości pędów owoconośnych. Dlatego też w drugim roku, na wiosnę, usuńmy wszystkie pędy słabe, krzyżujące się i położone zbyt blisko ziemi. W trzecim, czwartym roku jesienią lub w piątym roku wiosną wytnijmy wszystkie starsze pędy. Usuńmy również pędy słabe, uszkodzone, pokładające się na ziemi. W piątym roku usuńmy wszystkie pędy czteroletnie, inne uszkodzone oraz słabe. Zostawmy 4-5 mocnych pędów jednorocznych i podobną ilość pędów dwuletnich i trzyletnich. Na krzewie porzeczki czarnej powinniśmy mieć około 10-12 pędów szkieletowych, z których, te najstarsze, powinny mieć nie więcej niż cztery lata.

Porzeczki czerwone i białe owocują głównie na krótkopędach, postarajmy się, więc rozkrzewić nasze pędy. Właśnie na rozgałęzieniach szkieletowych pędów dwu, trzy i czteroletnich pojawią się najpiękniejsze owoce. W przypadku tych odmian nie ścinamy nieowocujących pierwszorocznych pędów, tylko starsze, pięcioletnie, sześcioletnie. Przez pięć lat od momentu posadzenia skracajmy pędy jednoroczne o połowę. Słabe, krzyżujące się i nadmiernie zagęszczające krzew wycinajmy. Usuńmy również pędy pokładające się na ziemi. W szóstym roku zetnijmy najstarsze, słabo już owocujące pięcioletnie pędy, a na ich miejscu pozostawmy taką samą ilość młodych pędów jednorocznych, skracając je w celu lepszego rozkrzewienia. Wybierzmy dwa-trzy pędy stare, a na ich miejsce pozostawmy nowe, wybijające się z szyjki korzeniowej lun nasady krzewu. Krzew w tym okresie powinien mieć po 3-4 pędy jednoroczne, dwu, trzy i czteroletnie. Zachowanie równowagi pomiędzy młodymi, najlepiej owocującymi, dwu-czteroletnimi pędami a pędami starszymi, ponad pięcioletnimi oraz nowymi, pozostawionymi w miejsce ściętych jest podstawą obfitego plonu naszej plantacji. Pamiętajmy, iż w odróżnieniu od porzeczki czerwonej i białej, porzeczce czarnej nie skracamy pędów.

Specyfika owocowania porzeczki czerwonej pozwala na jej szpalerową, bądź nawet pienną uprawę. O ile, bowiem porzeczka czarna owocuje głównie na przyrostach jednorocznych, porzeczka czerwona i biała daje owoce głównie na krótko-pędach zlokalizowanych na pędach starszych. Dzięki temu nawet cztero i pięcioletnie pędy mogą obficie plonować.

Wypróbujmy więc odporną na mróz i choroby, niezwykle smaczną, słowacką, białą odmianę „Blanka”. Jej długie grona, o żółtobiałych, dużych jagodach dojrzewają zwykle w trzeciej dekadzie lipca. Grona złożone są średnio z 25-40 jagód. Ta późna odmiana nadaje się zarówno na przetwory jak również do bezpośredniego spożycia. „Blanka” doskonale rozwinie się zarówno w formie piennej jak i krzaczastej. Jej pędy są sztywne, ale wyginają się pod ciężarem owoców, dobrze, więc sprawdzi się poprowadzona na drucie.

Spróbujmy uprawy bardzo obficie i regularnie plonującej, czarnej porzeczki „Ben Alder”. Jej wysokiej wartości przetwórczej owoce, szczególnie nadają się do produkcji soków i koncentratów. Ważną cechą tej nowej, szkockiej odmiany jest jej wysoka polowa odporność na amerykańskiego mączniaka agrestu, dość silnie jest jednak porażana przez białą plamistość, opadzinę liści i rdzę wejmutkowo-porzeczkową. Z uwagi na późne kwitnienie, niezwykle małe jest ryzyko uszkodzenia kwiatów przez przymrozki wiosenne. Krzew rośnie średnio silnie tworząc zwarty pokrój. „Ben Alder” jest odmianą późną, dojrzewającą pod koniec lipca. Grona osadzone pojedynczo lub po kilka są średniej długości. Owoce małe i średniej wielkości, dojrzewające równomiernie w gronach, mogące wisieć przez kilka dni po osiągnięciu dojrzałości zbiorczej. Doskonała do maszynowego zbioru owoców.